Een gebroken wereld

Dat we in een gebroken wereld leven, werd gisteren volgens mij maar weer al te duidelijk na de aanslag in België. Hoewel ik in Zuid Afrika zit, voelt het toch verdacht dichtbij. Vreemd eigenlijk dat deze aanslag het meeste gevoel oproept, terwijl er nog veel meer aanslagen zijn geweest de afgelopen tijd in andere landen.

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven, gedeeltelijk omdat ik gewoon erg druk ben geweest (toelichting volgt), en gedeeltelijk omdat ik niet wist hoe en wat ik wilde schrijven. Ik wil maar wat dieper ingaan op de gebroken wereld, het valt me namelijk op dat ook al is er ellende in de wereld, geluk of blijdschap is soms ook erg dichtbij in dezelfde situaties. De grootste troost is dat we mogen weten dat ooit alles beter zal zijn als Jezus terug komt.

Om verder in te gaan op wat ik gedaan heb, ik heb ook foto's toegevoegd om aan te geven wat ik bedoel. Allereerst ben ik al een tijdje geleden met Hannes naar Block B gegaan. Vorig jaar ben ik daar ook geweest, maar ze hebben het iets uitgebreid. Naast dat mensen worden behandeld voor ziekten als TB en HIV, worden er ook kinderen opgevangen in de "after-school-care". Deze kinderen komen uit gezinnen van armoede, zonder ouders, met ruzies, ziekten en eigenlijk alle ellende die je je maar kan voorstellen. Maar het blijven ook kinderen, en als ik daar ben rennen ze vrolijk achter elkaar aan, doen ze spelletjes en kletsen ze met elkaar. Het had zo Nederland kunnen zijn. De maaltijd rond een uurtje of 3 is erg welkom, en met z'n allen vallen ze het bord pap(millie-meal, porridge, of hoe je het ook maar wil noemen en spellen), vlees en groenten met hun handen aan. Menig Nederlandse moeder zal waarschijnlijk de handen in het haar hebben in zo'n situatie, want de kinderen werden vies en ze gooien ook al hun restjes op de grond (iets dat in deze cultuur zit, ik vind het maar vies). Maar wat ik wilde zeggen met dit verhaal: er was blijdschap. Ook kregen sommige kinderen nieuwe schooluniformen, en werden ze ook helemaal gek van de camera en wilden ze het liefst zo gek mogelijk poseren om daarna gek te worden bij het zien van de foto's.

Ook heb ik nu weer een paar keer gehiked, nog steeds niet zo veel als ik zou willen, maar het is wel heerlijk. Ongelofelijk wat hebben we toch een mooie schepping om in te leven. Het was bijna een paradijs, want er waren allemaal vruchtenbomen langs de weg, met ook een paar vruchten die ik niet kende maar volgens de rest prima te eten waren. Iets dat ik dan ook maar deed als fruitliefhebber.

Iets dat ik verder ook geweldig vind hier, is de cultuur (en de trots daarop) van de zwarte mensen om me heen. Oke, elke keer als ik zeg dat ze zwart zijn corrigeren ze me met de vraag "do I look like black to you?? I'm brown, and you're not white". Geef ze is ongelijk, we zijn inderdaad niet zwart en wit, maar voor het gemak houd ik het even op zwart en wit, en niet op "bruin en niet-wit". Want ze zijn hier echt trots op hun zwarte cultuur. Telkens als we een film kijken hebben ze de grootste lol om de zwarte-stereotypen. Wij hebben het misschien niet altijd zo op stereotypen, maar telkens als er iets gezegd wordt als "AAAMEN", of "SAAAY WHAAAT", of "You're preaching to the choir sister!" liggen ze allemaal in een deuk en zeggen ze het allemaal dezelfde woorden nog een paar keer na. Verder zijn ze ook super trots op het feit dat "alle" zwarte mensen beter zijn in zingen dan blanke mensen (en man wat kunnen ze hier zingen) en als ze ook ergens beter in zijn, dan is het de flexibiliteit van hun lichamen. Ik ben een uitzonderlijk stijve Nederlander, maar zij zijn dan ook uitzonderlijk flexibel, en dansen er graag op los.

Dan nog de afgelopen dagen, want die waren heel erg druk. Sommige leden van de Bryanston Bible Church (BBC) uit Johannesburg, waar Thandy en ik de eerste week van mijn verblijf naar toe zijn gegaan, kwamen voor een lang weekend naar hier om 2 huizen te bouwen in het dorp. Gezellig, maar bovenal erg hard werken. Wij (Thandy, wat broers en zussen en ik) besloten ook maar mee te helpen, ook omdat het weer is wat anders is. Thandy had al wel vaker meegeholpen. We bouwden de huizen voor 2 gezinnen die zelf in erbarmelijke omstandigheden woonden. De huizen hier zijn soms gewoon niet eens huizen te noemen. Wat metalen platen als zijmuren en als dak, en daar leven ze dan in met z'n 4en of soms nog meer. De meeste huizen hebben geen vloer, dus dan leef je direct op de aarde. In het ene huis was dat nog wel te doen, want het was wat hoger gelegen gebouwd. Het andere huis stond in een klein dal. Het had hard geregend de dag voordat we kwamen, dus de grond was gewoon koud nat in dat huis. Als je alleen maar naar de ellende zou kijken, dan zie je dat de mensen een afschuwelijk huis hebben, soms weinig eten. In het ene gezin was de man blind, maar volgens mij deed die nog steeds wat werk, net als zijn vrouw om voor hun kinderen te kunnen zorgen. En het andere gezin bestond uit een meid van 17 met haar 2 broertjes. Geen idee waar de ouders zijn, maar je elke optie is niet goed. Toch zitten de mensen niet neer bij deze dingen. De gemeenschap is volgens mij erg sterk, mensen zitten voor elkaars huis, kletsen de hele dag, helpen elkaar waar het kan. Ja, er is armoede en veel andere erge dingen, maar veel mensen hebben hier een simpele vorm van geluk. Iets dat wij in ons haastige rijke leven misschien wel eens mislopen. Daarnaast kunnen wij met onze rijkdom ook bijdragen, iets dat bijvoorbeeld kan door het schenken van een huis aan deze mensen. Ze konden alleen maar lachen, van oor tot oor, iets dat erg mooi is om te zien.

Ik sluit maar weer af. Tijd gaat hard, veel te hard. Over zo'n 3 weken kom ik al weer terug. Ik heb er zin in, maar het idee dat ik Thandy hier moet laten, en ook deze omgeving, de mensen en de cultuur moet missen vind ik maar niks.

Groetjes vanuit het warme maar langzaam aan ook wat koelere Zuid Afrika